Çocuklarda içe basma

İçe basma yürüme sonrası ailelerin ortopedi doktoruna başvurmasının en sık nedenidir.  Aileler ciddi ayak deformiteleri sebebiyle genellikle doğum sonrası ilk bir ay içerisinde ortopedi polikliniğine başvurur ya da pediatri doktoru tarafından yönlendirilir.

Özellikle uzak aile bireylerinin ısrarı ve erken önlem alma isteği ailelerin polikliniğe başvurmasına neden olur. Yapılan çalışmalarda içe basma yakınması ile ebeveynleri tarafından hastaneye getirilen çocukların hiçbiri cerrahiye ihtiyaç duymazken, %86’sının ikinci bir başvuruyu gerektirmediği ve %14 ünde ise hiç bir anormallik olmadığı belirlenmiştir.

Fetüsün anne rahmine sığabilmesi ancak cenin pozisyonu ile olmaktadır. Bacakların kalça ve dizden gövdeye doğru çekildiği bu pozisyoun oluşabilmesi için kalça ekleminin içe doğru dönmesi gerekmektedir. Buna artmış femoral anteversiyon adı verilir. Femoral anteversiyonun yenidoğan döneminde sağda 17-34 derece arasında sol tarafta ise 17-45 derece arasında değiştiği bildirilmiştir. Erişkinde normal anteversiyon açısı 8-15 derece arasındadır. Kemik gelişimi ile birlikte yenidoğan dönemindeki yüksek açılar 9-10 derece civarındaki normal değerlere ulaşır. Çocuklarda içe basmayı artıran bir diğer neden de kaval kemiğindeki içe dönüklüktür. Kalça ekleminde olduğu gibi kaval kemiğindeki bu durum kemik gelişimi ile birlikte normale döner.

Sonuç olarak yeni yürümeye başlayan çocuklardaki içe basma şikayeti kalça veya kaval kemiğinden kaynaklanmaktadır ve normal yürüyüş paterninin varyasyonlarıdır. Çocuğun günlük aktivitesini engellemediği sürece takip edilmesi çoğu zaman yeterli olmaktadır. 9-10 yaşlarına ulaştığında tedavi gerektirmeden normal pozisyonuna gelmektedir. Buna ek olarak yürüyüş parmak izi gibi eşsizdir. Anne ve babanın genetik özelliklerini taşımaktadır. Bu nedenle çocuklar arasında yürüyüş farklılıkları söz konusu olabilmektedir.

Bot, tabanlık ve özel cihaz kullanımı sınırlı sayıdaki hastada gerekli olabilmektedir. Çocuğun yürüyüşünün bir ortopedi uzmanı tarafından değerlendirilerek tedaviye gerek olup olmadığının karar verilmesi en doğru yöntemdir.